 |
| Florya-İstanbul-Mayıs 2016 |
The only thing I have to do in life is die.
Everything else is a choice, including breathing.
G-Dragon
Çok şizofrenik gelebilir kulağa ancak, kendimden bile gitmek istiyorum. Kendi hayatımın o gıcırdayan, kırık camlı kapısını açıp çıkmak ve o kapıya dışarıdan mühür vurmak istiyorum. Geri dönmeyeceğim, yine de kimse giremesin içeri.
Uyuyamadığım son zamanlarda kendime sıkça sorduğum bir şey, gider miyim başımdan? Her dalışımda küçük bir çocuğun sabırsızlığı ama büyük birinin öfkesiyle dürtüyor beni. Kızıyorum. Kendi sabırsızlığıma yine kendim sinir oluyorum. "Bir daha seni bir yere götürmeyeceğim." diyorum sık sık. Kapıdan çıkarken yine kıyamıyorum.
Sadece tek bir gün unutsam diyorum. Anahtarını evde, telefonunu işyerinde hatta çocuğunu arabada unutanlar var. Kendimi unutsam ne olur ki? Bir kere de yanıma almayayım kendimi, ne olabilir ki en fazla?
"Hayatta yapmak zorunda olduğum tek şey ölmek. Geri kalan her şey birer seçenek, nefes almak bile." diye bir söz duymuştum. Her şey seçimlere bağlıyken kendimi bırakıp gitmek ne derece mümkün? Seçim yapacak yanını bırakırsa yolunu kaybetmez mi insan? Artık seçmediğimiz şeyler de vardır aslında. Hatta ben seçmiyorum, benim için seçilmiş diyen bir ton kişi bulabilirim. Ama bir kere seçtiğimiz bir şey, fikrimizi değiştirmediğimiz sürece rutine bağlıyor işte. Her gün eve yürüdüğümüz o sokağı değiştirmek istesek bir alt sokaktan yürümemize kim seçim değil diyebilir? Seçiyoruz. Aldığımız nefesi bile doğduğumuz an almayı seçtik, sonra rutine bağladı. Nefes almaktan vazgeçersek de sadece nefes almamayı seçmiş oluyoruz, ölmeyi değil. Sadece nefesimiz kesilmiş oluyor, nefes tutmayla ölen olduğunu duymadım ben.
Kaçamayacağımız an geldiğindeyse ölmemeyi seçemiyoruz. Ölüyoruz sadece ve yapılacak seçimlerimiz bitiyor, mecbur olduğumuz tek şey gerçekleşiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder