Under the sun forever just the two of us
It is alright since we are connected always
Özlemek... Ya yaş geçtikçe değişen bir şey ya da aradan geçen zamana bağlı. Benimki neye bağlandı hala bilmiyorum ama içimdeki sızısına da engel olamıyorum.
Koca bir hayat boyunca bir ton özleme şekliyle karşılaşıyoruz. Hiçbiri birbirine benzemediğinden belli başlı sıfatlar da konulmuyor. Birbirinden farklı bir insan topluluğundaki her insan, başka her şeyi ayrı şekillerde özlüyor. Sonsuz kombinasyon demek bu.
Kimsenin acısının küçümsenmemesi gerektiğine inandığım kadar inanıyorum hiçbir özlemi küçümsememek gerekliliğine. Her özlem kendi gözünde büyük çünkü. Özleyen ya da özlenen için büyük olmasına gerek yok üstelik; kendisi olduğu için, farklı olduğu için büyük.
Öte yandan, özlemeyen biri olabileceğine inanmıyorum. Her insan bir şekilde birini, bir şeyi özlüyor. Bunun başka bir yolu yok. Mutlaka özlüyoruz. Acı çekmek, hatta yaşamak kadar doğal bir his bu. Özlemek bir şekilde farklı şeyler yaşatabilir insana. Birini özlemekten nefret edebilir, kendinize özlediğiniz için lanetler okuyabilirsiniz. Galiba özlemenin zirvesi aynı zamanda en güzel noktası. Birini o kadar özlemek ki, onu özlemeyi bile sevmek. Birini mutlaka özlemeyi bile sevecek kadar sevin. Benden söylemesi.
