Hello, can you hear me?
I'm in California dreaming about who we used to be
When we were younger and free
I've forgotten how it felt before the world fell at our feet
Hello - Adele
Öyle bir yerdeyim ki şimdi, tek bir fotoğrafına bakarak bir roman yazabilirim. Kendime güvenimden değil, kendime güvenmeyi çok uzun zaman önce bıraktım. Ancak sana hala o kadar çok güveniyorum ki, bu beni deli ediyor. Bile bile sana nasıl güvenebildiğimi düşündükçe şaşkına dönüyorum. Oysa sen gitmiştin. Evet, git demiştim. Yine de bir an bile düşünmedin giderken. Üstelik bana kıyamadığını sanıyordum. Bana hiç kıyamayan adam beni tamamen varlığından bihaber bırakıp gitmişti.
Bizim aramızda eksik bir şeyler vardı. Biz asla beraber olamayacaktık. Bu büyük bir boşluğa yol açıyordu kalplerimiz arasında. Yine de ben bir başkasıyla da olmayacaktım. Bir başkasının adını söylesem sinir oluyordun, anlaşılıyor ki o da bir oyunmuş. Yalanmış ya da. Ne istersen söyle. Sen bir başkasıyla oldun ve inan bir başkasına olan sevgin bana olanı bir nefrete dönüştürmese kabullenecektim. Bunun süreyle, hayatında olma süresiyle ilgisi yok. Bunun emekle ilgisi var. Bizim aramızda hiç kopmayacak bir bağ olduğuna öyle inandırıldım ki, kendimi kandırdığımı öğrenmek beton etkisi yaratmıştı.
Senden asla intikam almayacağım. Bunun için fazla merhametli ya da sabırsız olduğumdan değil de, içten içe üzülmeni istemediğimden. Mutlu ol istiyorum. Bu aptallık gibi görünebilir, hatta gerçekten öyle bile olabilir. Ancak ben gerçekten mutluluğunu istiyorum. Ne kadar aptal olduğumun bir önemi yok.
Anlamadığım tüm o şeylerden biri de nasıl böyle değişebildiğin. Defterime o Kız Kulesini çizen, telefonu kapatmadan önce hiç beklemediğim ve söylemediğim halde "Seni seviyorum." diyen, koluna girmediğimde ısrar eden o adamın nereye gittiği. Ben o adamı unutmak istemiyorum. O adam benim en güzel anım. O adam benim en büyük şansım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder