Kaç mevsim aşk pazarında geçti yalanlarla
Düş sattım aldanmışlara
Aklım kaçıverdi yerinden bir gece vaktiydi
Sevdiğim başka sevenim başka
Düşler Sokağı - Ezginin Günlüğü
Sabahın bu saatinde, üstelik az uyumuş olmama rağmen hiç uykumun olmaması da şaşırtmıyor değil
doğrusu. Beni uyutmayan bir ton şey varken beş buçuk olmadan kalkmamı ise garip bulmuyorum aslında. Garip bulacağım; kaderimdeki kişinin karşıma çıkmış olması ve benim bunu gram anlamamış olmam olurdu. Sağlam bir küfrederdim kendime herhalde. Nasıl göremedim, nasıl anlamamışım diye. Üniversite yıllarımdan biri olmasıysa tek dileğim. Çünkü görmemek için bir sebebim olurdu o zaman, sağlam bir sebep. "Kimseyi o potansiyelle görmüyorum, hayatımdan çekip gitmiş bir adamın yasını tutmakla meşgulüm, o da bunu görmedi çünkü kimseye canımın acısını göstermedim." derdim mesela. Çünkü bilirim, bir başkası için acı çektiğini bildiğin birini sevmenin ne denli zor olduğunu. Yaşadım mı? Bilmiyorum, ama yaşamış olma ihtimalim var. Mesela bir zamanlar seni sevdiğine inandığın birinin, başkasını sevişini görüp de yanıldığını anlamak da çok acıtır. Bunu yaşadım. Karşısında oturdum, kızın ağzını aramayı bile teklif ettim. Gözümün önünde her gün sarıldılar, el ele tutuştular. Ki benim elimi bile tutmamış, tutamamış bir adamken. O aradaki bir senede ne oldu bilmiyorum. Ama eğer beni sevdiyse, sırf daha küçük olduğumuzdan çekindiyse elimi tutmaya; o zaman ben onun canını çok yaktım. O bir yılda çok kırdım kalbini. Çünkü gözünün önünde oldu her şey. Başkası için acı çektim, sürpriz doğum günü düzenledim, el emeği bir hediye verdim ona, ağladım. "Ondan olmaz." dediği o ilk an anlamalıydım, dinlemeliydim sözünü. Asla benim kötülüğüme neden olacak bir şey yapmamıştı. Tanımıştı onu belki de benden daha iyi. Dinlemedim. Aksine, sırf ayrıldığımız için yapıyor bunu dedim, onu sevmedim diye. Ama işte kabullenilmesi gereken bazı şeyleri kabullenseydim, belki o zaman... Neyse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder